De dag van Groesbeek

Sandra de Haan:
Wát kan een dag verkeren! Sandra had vanmorgen dusdanig last van blaren, ondanks de fantastische hulp van Cécile, onze gastvrouw, en Peter, ook een (Duitse) gast, dat ze een splitsecond overwoog al te stoppen. Gelukkig niet gedaan en dwars door de pijn gegaan. Echter, de blarenpijn kwam toch weer opzetten en na 15 kilometer naar het Rode Kruis. Klaske mocht niet mee; het was massáál druk. De voeten zijn nu geheel getaped en douchen is er niet bij tot de Via Gladiola. Na weer opstarten en -warmen ging het wel lekker. Af en toe de hevig gewenste sluierbewolking zelfs. Na 1030 uur stond de zon al loodrecht boven ons. Nou, wat een geluk dat we die speciale koudehanddoeken gisteren hadden gekocht. Geen duizelingen vandaag. Maar wat wel? Klaske kreeg ongeveer na 25 kilometer hevige
last van fractuur op voet en begin scheenbeen. Hier is weinig aan te doen: louter Perskindol smeren en Ibuprofen slikken. Voetje voor voetje de laatste kilometers. Over de Zeven Heuvelen. Prachtig gebied! Sandra kreeg prompt ook weer last van haar fractuur (zie eerdere blogs). Nou ja, het beeld laat zich wel tekenen: als twee hele oude besjes schreden wij door de straten. Vele, vele mensen aan de kant met muziek, zang, snoep, groente en fruit, water, water, water etc. Lopers worden in het algemeen nu meer moe. Ook plassen niet alleen meer mannen luttele meters van de route vandaan, ook vrouwen plassen steeds meer onbeschaamd in het zicht. Tja, deze week gaat alleen maar over benen, kilometers, zon, hitte, water, kuiten, eten, drinken. We eten en drinken soms tegen heug en meug. Onze motoren moeten immers blijven draaien.
En dan de militairen: je ruikt al van verre wanneer ze eraan komen. Zij moeten in 1 uniform deze 4daagse uitlopen. Nou, dat is te ruiken!
En nu is het weer spannend: gaan onze fracturen het redden? Gedoucht zijn we, nu weer heerlijk stoofpotje (Klaske vegetarische variant) eten met Heyendaal 43!