Zes MS-patiënten beleefden ultiem loopavontuur

Door stormen van afzien naar een grote overwinning

Ben je sportief aangelegd, dan is de diagnose MS wel heel erg wreed. Betekent het het einde van de sportbeoefening? Is het vaarwel tegen een wezenlijk onderdeel van je leven? Het zou kunnen, maar tegelijkertijd ook niet. Want MS is nu eenmaal een ziekte die van de toekomst niets prijsgeeft. Eén ding is zeker: een MS-patiënt moet een knop omdraaien. Niet meer streven naar het presteren van een ‘gezond’ mens, maar presteren naar vermogen. Tot hoe veel moois dat kan leiden, vertelt het volgende verhaal.

2010. Extreemsporter, spreker en coach Jan Fokke Oosterhof ontvangt een bericht van Ronald Dekkers, assistent-fondsenwerver bij het Nationaal MS-fonds. Er hebben zich bij het fonds een paar avontuurlijke patiënten gemeld, die zich hebben voorgenomen een vierdaagse te lopen. Zou Jan Fokke ze bij deze toch wel erg ambitieuze onderneming willen begeleiden? Oosterhof moet even nadenken –van de ziekte MS weet hij weinig af- maar besluit dan om mee te doen. Hij krijgt zes bijzondere MS-patiënten onder zijn hoede: Petra, Margreet, Belinda, Jolanda, Ronald en Arie.

Voorjaar 2011. Het lijkt Jan Fokke Oosterhof verstandig om met een aantal gerichte trainingen naar het grote evenement, de Vierdaagse van Apeldoorn, toe te werken. Na een eerste kennismaking in Utrecht vindt de eerste training plaats in de omgeving van Leerdam, bij prachtig weer. Er volgen nog drie trainingen: bij Oirschot, Nijmegen (de Zevenheuvelentocht) en Waalwijk. De afstanden worden steeds langer. En het is inmiddels juni geworden: het tijdstip van de grote tocht nadert. Jan Fokke trekt een paar belangrijke conclusies: de zes zijn gemotiveerd, en humor heeft in de communicatie de overhand.

Juli 2011. Het is zover: de Vierdaagse van Apeldoorn gaat van start. Dit is het evenement waarop Jan Fokke Oosterhof zijn team van zes voor heeft ‘klaargestoomd’. De eerste dag verloopt voorspoedig.

Arie loopt op zijn tandvlees vanaf de start. Hij is aangereden door een fietser waarna zijn rug opspeelt. Dat boeit Arie echter niets. Hij negeert het en vreet de kilometers alsof het weerloze prooidiertjes zijn.

Dag twee wordt een heel ander verhaal. Het regent. En niet zo’n beetje ook. Wandelen in vochtig weer is best te doen, vooral omdat het meestal om buien gaat. Maar deze dag regent het van de ochtend tot de avond. De zes worden zwaar op de proef gesteld. Sommigen willen het liefst een rustdag nemen. Maar als er ’s avonds aan tafel alweer geanimeerde gesprekken loskomen, weet Jan Fokke het zeker: er wordt morgen gewoon weer gelopen. Door allen.

Dag drie van de Vierdaagse brengt de groep niet de verlichting waarop ze gehoopt had. Het blijft regenen. Belinda moet deze dag opgeven vanwege zeer pijnlijke blaren onder haar nagels. Arie krijgt een extra massage; de botsing met de fietser op de eerste dag is hem niet in de koude –en inmiddels ook drijfnatte- kleren gaan zitten.

Een volstrekt doorweekt team valt binnen en we zetten een grote pan warme Choki op het vuur. Het team is verrassend vrolijk en fris uit de dag gekomen. Regen verbroedert blijkbaar. Morgen ‘slechts’ 29,8 kilometer te gaan.

Dag vier van de Vierdaagse. De finish komt in zicht! Deze laatste inspanning vergt iets minder van de zes. De afstand is relatief kort, de verzorging (met name op dagen twee en drie broodnodig) heeft goed geholpen en het is eindelijk opgehouden met regenen. Ook Belinda kan weer meelopen. Als de eindstreep in zicht komt deelt Jan Fokke bloemenkettingen om de halzen van ‘zijn’ mannen en meiden. De vlag gaat uit. Automobilisten claxonneren. Radio Apeldoorn belt om een live-verslag van de intocht te kunnen maken. En dan is het zover, de zes hebben het gehaald. Ze zijn door stormen van afzien gegaan en hebben een grote overwinning behaald. Wie heeft het nog over MS …?

Arie Burggraaf kijkt tevreden om zich heen. Het was een uitputtingsslag, maar het werd uiteindelijk een grote overwinning. “MS heeft een stempel op mijn leven gedrukt. Het heeft veel kapot gemaakt. Tot op de dag van vandaag voel ik hoe er achter mijn rug over mij gepraat wordt. En toch heb ik nog steeds vertrouwen in mezelf. Misschien wel wat te veel. Het glas is half vol. Ik blijf enthousiast over de toekomst, hoe moeilijk dat soms ook is.”

De cursief gedrukte teksten zijn citaten uit het boekje ‘Vierdaagse met kortsluiting’ door Jan Fokke Oosterhof.